Czytam właśnie kolejną książkę:
Również tym razem postanowiłam podzielić się z Wami najciekawszymi fragmentami ;)Tak tak wiem, wielu już pisało o gejszach,i ja postanowiłam dorzucić swoje trzy grosze. Anyway Enjoy ^^
Kilka ciekawostek na temat gejszy i ogólnie Japonii:
1. Słowo "gejsza" oznacza dosłownie "człowieka sztuki"i pochodzi od dwóch japońskich słów: gei- sztuka i sha- człowiek, czyli osoba obu płci.Kiedyś zawód gejszy wykonywali tylko mężczyźni, a ich praca polegała na umilaniu biesiadnikom czasu grą na instrumentach. Kobiety zajmowały się rozrywką "klasyczną"i nazywano je kurtyzanami.Znacznie później pojawiły się kobiety gejsze,które szybko zastąpiły mężczyzn. Dla odróżnienia zaczęto nazywać je geiko (w Kioto)lub onna geisha (w Tokio).
2.W Japonii człowiekowi wylewnemu i otwartemu trudno jest zaskarbić sobie szacunek i zaufanie.
Przyjęte jest, że należy mówić dwuznacznie,stosowne są niedomówienia i ogólniki. Taka forma komunikacji zwana jest haragei,czyli umiejętnością czytania między wierszami. W tej kulturze unika się także kontaktu wzrokowego podczas rozmowy,co jest uważane za zbyt natrętne.
3. Japonki czerniły sobie zęby,gdyż białe uważane były za nieatrakcyjne.
Ten zwyczaj utrzymywał się do początków XIXw. W przeszłości również tylko kobieta obdarzona małymi oczami,pulchna twarzą i ciałem uchodziła za piękność.
4.Karoshi to skutek pracoholizmu wywołany niewydolnością układu krążenia i oddechowego. W ciągu roku z tego powodu umiera nawet 35 tysięcy osób. W Japonii wręcz trendy jest powiedzieć: "A wiesz,mój kuzyn zmarł na karoshi." wypada zapracowywać się na śmierć.
5. Japońskie przysłowie mówi: "Żona to matka dziedzica,kurtyzana to kochanka,gejsza to przyjaciółka".
6. Gejsza nie tylko powinna być piękną,inteligentną ale i świetnie wykształconą mistrzynią tańca, śpiewu i recytacji oraz dowcipnego wyrażania myśli.
Musi tez znać tajniki tradycyjnych japońskich ceremonii: podawania sake,shodo- sztuki kaligrafii,kado(ikebana)-sztuki układania kwiatów i parzenia herbaty. Każda czynność choćby otwieranie drzwi,to rytuał.
7. Kandydatki na gejsze powinny rozpocząć edukacje w wieku sześciu lat, sześciu miesięcy i sześciu dni.
Im wcześniej zaczną obcować ze sztuka tym lepiej.Dawniej rodzice, których nie było stać na wychowanie licznego potomstwa,sprzedawali córki do domu gejsz. Dziś większość kandydatek rozpoczyna kształcenie w wieku lat 15 czy 16, niektóre nawet później,po skończeniu szkoły średniej. Kandydatka na maiko musi przeprowadzić się do hanamachi (dosłownie "dzielnice kwiatów",czyli miejsca gdzie żyją i pracują gejsze), do konkretnego okiya (domu,w którym mieszkają),który zgadza się przyjąć ją na naukę. Od tego momentu jego właścicielkę musi nazywać mateczką-okasan oraz całkowicie się jej podporządkować. Cala edukacja opiera się na kredycie zaufania,ale i zaciągnięcia długu. Wydatki zaciągnięte przez okasan na podopieczna skrupulatnie są zapisywane w specjalnej księdze. Gdy dziewczyna przeistoczy się w geiko,musi spłacić wszystko co do jena.
8. Kandydatka na gejsze wstaje o świcie.
To czas na zajęcia w szkole, gdzie gejsze doskonalą swoje umiejętności. Świat zmysłów musi być perfekcyjny i jedynie intensywny trening zapewni gejszy sławę i uznanie. Zwycięstwo w rywalizacji o klienta. Współczesna gejsza musi także iść z duchem czasu- uczy się angielskiego,wie,jak serwować drinki,zna najnowsze trendy w modzie,orientuje się w sytuacji ekonomicznej i politycznej kraju, a nawet potrafi zaśpiewać japoński hip-hop na karaoke. Uczestniczy w kulturalnym i politycznym życiu kraju,w kampaniach społecznych, jeździ z przedstawicielami rządu na zagraniczne misje,pozuje do plakatów,kalendarzy, wizytówek... Zanim jednak to się stanie musi zaliczyć- shikomi. przez blisko 10-12 miesięcy przygotowuje się do zostania maiko. Nosi już pierwsze kimono,maluje twarz na biało, uczęszcza na zajęcia etykiety i tradycyjnych sztuk walki,a miedzy lekcjami pracuje w samym okiya. Potem zdaje test, który jej otwiera lub zamyka drogę do kariery. Dzień z życia gejszy trwa więc od wczesnego rana aż do późnej nocy ;(
9. Seiza - pozycja na kolanach z pupą opartą na obciągniętych stopach,jest obowiązkowa niemal przy wszystkich okazjach.
Japończycy twierdza, ze takim właśnie, niekomfortowym sposobem siedzenia wyraża się szacunek dla osoby zajmującej miejsce naprzeciwko, podkreśla swoje pokojowe nastawienie.
10. Maiko - uczennica na gejszę, odróżnia się od geiko na pierwszy rzut oka. Te młodsze (maiko można być od 15 roku życia do 20, góra 21 lat,geiko nawet do 80), używają dużo różowego pudru do makijażu, malują sobie mniejsze usta( w Gion Kodu- wyłącznie dolna wargę). najbardziej rożni się ich pas obi. Maiko nosi możliwie najdłuższą i najbardziej wzorzysta wersje, upiętą lekko do tylu,z końcami zwisającymi luźno po stopy. Ozdobna taśmą podtrzymującą pas,zwana obijime,jest znacznie szersza niż u geiko i kolorowa,natomiast pocchiri (klamra) inkrustowane szlachetnymi kamieniami najczęściej przekazywane jest z pokolenia na pokolenie. We fryzurze młodej gejszy wpięte są bardzo kolorowe hana hanzashi,czyli wykonane z jedwabiu kwiatowe ozdoby. Kimono maiko,zwane furisode,co dokradnie oznacza "kołyszące się rękawy"(faktycznie, rękawy sięgają niemal ziemi i maja długość około 100-107 cm),jest również bajecznie kolorowe.
Kimono geiko wygląda bardziej klasycznie, najczęściej ma tonacje beżu, szarości i granatu. Cały strój jest zdecydowanie skromniejszy, a zachowanie gejsz bardziej dostojne. Bo geiko to kobieta sztuki, to diament wśród klejnotów. I nie trzeba jej już dodatkowo upiększając. Błyszczy własnym światłem.
Natomiast kurtyzany- czyli podróbki gejsz- w naszym rozumieniu panie do towarzystwa- również noszą kimona,jednak pas obi przewiązują tak,aby węzeł wyszedł z przodu, a nie na plecach. Łatwiej go wtedy rozwiązać i na powrót po wszystkim założyć...
11.Gejsza a włosy:
Raz w tygodniu gejsza udaje się do fryzjera. Żeby usunąć tłuszcz z włosów,trzeba najpierw użyć płynu do mycia naczyń. Potem dopiero normalny szampon,suszenie i znów upinanie fryzury. Bohaterka książki Kimichi wyznaje,iż raz czy dwa w miesiącu kiedy ma wolne,pierwsze co robi to rozpuszcza włosy i ubiera się normalnie. Dużą rolę w pielęgnacji włosów gejsz odgrywa także olej kameliowy, który nadaje im blasku. Fryzjerka chwyta pasmo, przeciąga po nim grzebieniem umoczonym w wosku i formuje fale, którą upina nad czołem w kierunku karku. We włosy wpinane są także poduszeczki ze sztucznych włosów, gąbki,druty,a nawet papier! Po czym tworzy kolejne konstrukcje. Fryzjerka wieńczy dzieło spinka przystrojona kwiatem przeznaczonym na aktualny miesiąc. W takiej fryzurze ciężko wziąć kąpiel a tym bardziej spać. Kiedy Kimichi chce się obrócić, zmienić pozycje,najpierw musi się obudzić, ułożyć od nowa i spróbować ponownie zasnąć.
12. Gejsza i makijaż:
Tworzenie makijażu gejsza zaczyna od nałożenia białej bazy. Kolor biały jest uważany w japońskiej kulturze za bardzo erotyczny. Kiedyś gejsze smarowały buzie talkiem rozbełtanym w wodzie,a te zamożniejsze nakładały na siebie odchody skowronka. Poza pożądanym kolorem działy one niczym ekskluzywny odżywczy krem,po którym skora robiła się delikatna i gładka. Dziś każdy sklep oferuje porządne kosmetyki do twarzy. Nakłada się je specjalnym pędzelkiem od linii włosów do linii dekoltu oraz na kark. Z tylu mniej więcej od linii ucha z obu stron pod skosem do tylu szyi pozostawia się kawałek niepomalowanej skory. Kark jest bowiem najbardziej erotyczna częścią ciała gejszy i ponoć własnie ten pozbawiony makijażu fragment robi na mężczyźnie największe wrażenie. Następnie całość się pudruje i przechodzi do podkreślania szczegółów twarzy. Poza pasta do bielenia używa się kredki i cieni. linia brwi oraz linie wokół oczu u maiko maja mocno czerwony kolor,gejsza stosuje natomiast ciemniejsze odcienie aż w końcu używa wyłącznie czerni. czerwona szminka nakładana jest pędzelkiem. Młode gejsze malują usta mniejsze niż maja w rzeczywistości,potem dopiero naturalnej wielkości. Do założenia kimona potrzebna jest pomoc silnego mężczyzny.
13.Jaki jest największy skarb kobiety w Japonii?
Mężczyzna. Również w życiu gejszy odgrywa on kluczową rolę. Każda gejsza marzy o swoim danna-patronie.Gejsza uprawiając swój zawód, nie może liczyć na męża. Może być matka,ale nie może być zoną. W domu gejsz mieszkają sama kobiety,brak mężczyzn i nie należy o nich pytać. Chłopcy, jeśli już na nieszczęście urodzą się w takiej rodzinie, mogą mieszkać w społeczności hanamachi do 15. roku życia. Potem są oddawani do szkoły z internatem albo zostają otoshi,czyli garderobianymi,bo nie ma wiele zajęć w świecie kolorowych motyli.
Oczywiście aby danna był mężczyzną bogatym,przystojnym, mądrym i bogatym. Trudno jednak takiego znaleźć. Gejszy wystarczy wiec aby był bogaty i powinien być stałym i dobrze znanym klientem hanamachi. w praktyce oznacza to,ze danna to najczęściej starszy i żonaty mężczyzna. To on wybiera sobie gejszę,a ona godzi się na taki układ bądź nie. Ustala się potem słownie warunki umowy, i określa się wysokość wsparcia finansowego dla geiko. Poza tym kobieta otrzymuje nowe kimona i obi w zamian towarzyszy patronowi w teatrze i podczas imprez artystycznych. Okazuje mu szacunek, uwagę oraz posłuszeństwo. Oczywiście gejsza zazwyczaj ma w swoim życiu kilku danna,ale przelotne i krótkotrwale romanse przynoszą jej ujmę i hańbią ją. Jeżeli dziewczyna ma szczęście,jej patron spłaca okiya i funduje jej własny dom. Dziewczyna zostaje wtedy okasan i przestaje być gejszą.
14.Gejsza i Mizuage
Dawnej danna należał przywilej uczestniczenia w ceremonii mizuage (dosłownie- wyniesienie wody), która oznaczała przejście maiko w dorosłość. Odbywała się pomiędzy jej 13. a 15. rokiem życia. Mówi się,że mizuage to jeden z największych jednorazowych zastrzyków pieniężnych,jakie gejsza może otrzymać w całej swojej zawodowej karierze. Rytuał odebrania dziewictwa,bo na tym ta ceremonia polega,trwał siedem nocy-ostatniej para znajdowała na łózko trzy jajka. Danna zjadał żółtko,a białkiem smarował uda maiko. Potem mogło dojść miedzy nimi do zbliżenia...Utratę dziewictwa symbolizowała erikae- zmiana kołnierza przy kimonie z czerwonego na biały oraz fryzury z wareshinobu na ofuku.
Podobno współczesne maiko i gejsze nie przechodzą ceremonii mizuage. W 1958 roku zwyczaj ten uznano za nielegalny po wprowadzeniu w Japonii praw antyprostytucynych.
Źródło: fragment książki Martyny Wojciechowskiej z serii "Kobieta na Końcu Świata- Kioto", zdjęcie pochodzi z strony lubimyczytac.pl
.jpg)
.jpg)
.jpg)
